تبادل
لینک هوشمند
دوباره شب رسیده و شبگرد کوچه ها
در مسیر باد خواب آلود و عابر
چون نگهبانان شهر خفته در شب
یا که اشباح نخفته در سیاهی
نم نمک پا می نهد بر ظلمت شب
می رود آهسته تا اعماق وحشت
وحشت از چشمان مرموز و خیالی
شایدم اوهام و ترس از هر شرارت
در عبور از کوچه های تنگ و تاریک
تا نسیمی سر کشد مستانه و سرد
تا بخواند زیر لب شعر شبی گرم…
او گلویش مملو از حرف نگفته
زوزه ها در گوش او درهم فشرده
آنطرف تر باد رهزن با شقاوت
از میان شاخ و برگ تک درختان
می زند بر قامت او تازیانه
بر گناه پرسه هایش تا سپیده…
پس چرا او عاشق شب زنده داری ست
یا چرا هر شب برایش یک معماست
چون سؤالی ، حل آن یک عمر رفتن
از میان کوچه های خواب و بیدار…
نظرات شما عزیزان:
